Allah Benim Belamı Versin Ne Demek?
Kayseri’de Bir Sabah
Bugün Kayseri’de, baharın son günlerinden biriydi. Hava tam da beklediğim gibi: ne soğuk, ne sıcak, biraz puslu ama yine de güneşin ışıkları her şeye hafif bir ışıltı katıyordu. Bu sabah yazmak için hazırladım kendimi. İçimde biriken duygulara, geçmişin sızlayan yaralarına bir şekilde dokunmalıydım. Her zaman olduğu gibi günlük tutmaya başladım, bir süre sonra elime kalem almak yerine, parmaklarımın eklemleri tuşlara doğru hareket etti. Bu yazıyı yazma kararı, aslında biraz da içimdeki karmaşık duyguların bir yansımasıydı. Kayseri’nin dar sokaklarında bir şekilde kaybolmuş gibi hissediyordum. Hayatımın içinde kaybolmak çok kolay olmuştu.
Ve işte o an, gözlerim ekranı tararken bir an aklıma gelen bir cümle vardı: “Allah benim belamı versin.”
Hayal Kırıklığının Derinliği
Bunu ilk duyduğumda, üniversite yıllarımın ortalarındaydım. Bir arkadaşımın kaybolan telefonunu bulmuş ve başına gelenleri anlatıyordu. O kadar sinirliydi ki, içinde biriken öfkeyi dışa vururken bu söz dilinden dökülmüştü. Bu cümleyi, o zamanlar sadece bir küfür ya da kızgınlık anı olarak düşünmüştüm. Ama zamanla anlam kazandı. Kendisini çok kötü hisseden bir insanın söylediği bir söz. Bazen öyle durumlar olur ki, ne kadar anlatmaya çalışsanız da hissettiklerinizi doğru ifade edemezsiniz. İşte bu söz, bir çığlık gibiydi; hem çaresiz hem de kendini suçlama duygusu içeriyordu.
Bir gün, kendi içimde çok zor bir dönem geçirdiğimi hatırlıyorum. Bir yandan hayatımda büyük değişiklikler yaşanıyor, bir yandan da her şeyin yükünü taşıyordum. Birinin gidişi, bambaşka bir duyguyu içine atmak gibi bir şeydi. Herkesin hayatı bir şekilde devam ediyordu, ama ben? Benim dünyam o kadar değişti ki. Bazen, bu kadar acıyla başa çıkmak imkansız gibi hissediyordum. Ve o anda, tam da içimdeki karanlıkla boğuşurken, o sözü düşündüm. O kadar içimden geldi ki: “Allah benim belamı versin.” Anlatmak istediğim her şeyi bu birkaç kelimeyle özetleyebilirdim. Hissettiğim, bir tür hayal kırıklığıydı. Hem yaşadıklarıma, hem de kendime.
Başka Bir Bakış Açısı: Umut ve Heyecan
İçimdeki karanlıklar bazen o kadar büyüyor ki, gerçekten de her şeyin sonu gibi geliyor. Ama sonrasında fark ediyorum ki, karanlıkla mücadele etmenin bir yolu da ışığa doğru yürümek. Biraz önce söylediklerim belki de yanlış anlaşıldı. Ama yıllar geçtikçe anlamaya başladım: “Allah benim belamı versin” demek, bir anlamda insanın kendisine karşı duyduğu hayal kırıklığının dışavurumu. Kendini umutsuz hissettiği anlarda, her şeyin kontrolden çıktığı hissiyle söylediği bir yemin gibi. Ama aynı zamanda, belki de farkında olmadan, hayatın karmaşıklığına karşı duyulan bir isyan da olabilir.
O an, sadece duygusal bir patlama değil, aynı zamanda yeni bir farkındalık da oluşturuyor. Belki de ben de o anları yaşarken, içimdeki umut ışığını bulmaya çalışıyordum. Kayseri’nin dar sokaklarında yürürken, kendime bir şey söyledim: “Bunu da atlatırım, belki bir gün anlamını bulurum.” O kadar çok derinlere gömdüm ki acılarımı, o an “Allah benim belamı versin” dediğimde, bir anlamda içimdeki bu acıyı kabul etmiştim. Kendisini ve hayatı sevmenin, geçmişle barışmanın, belki de en zor yolu.
Sonuçta Ne Anlam Taşır?
Kayseri’de yürürken, birdenbire aklıma o cümle geldiğinde, çok fazla düşündüm. Bazen, duygularımızla boğuşurken, bir şeylerin anlamını tam kavrayamayız. Ama zaman geçtikçe her şeyin bir anlamı olduğunu fark ederiz. “Allah benim belamı versin” demek, acıyı kabul etmektir. Her insanın hayatında bir noktada bu tür anlar vardır. O anlarda belki de, hayatı yeniden anlamlandırıyoruz. Ama aynı zamanda, kendimize karşı duyduğumuz öfke, kaybolan umutlar ve hayal kırıklıkları da bir noktada bizi daha güçlü yapar.
Bunu yazarken hissettiğim her şey, içimdeki fırtınaların bir yansımasıydı. Kayseri’nin sokakları gibi, hayatım da bazen daralıyor gibi geliyor. Ama her dar bir sokakta, bir çıkış yolu bulmak mümkün. Ve belki de en çok ihtiyacımız olan şey, bazen o çıkış yolunun ışığını görmek. Ne olursa olsun, yaşam devam ediyor.